Στα χαρούμενα
τραγούδια κλαις, στην ελπίδα διστάζεις
Τα ταξίδια τα
φοβάσαι, αλλά δε γυρνάς πίσω πια.
Αλήθεια θέλω να μου
πεις, πού χάνεσαι κάθε βράδυ;
Ξέρω ότι πίνεις
Ρουφάς την ψυχή σου
περιμένοντας το επόμενο τρένο
Που τόσο σε τρομάζει
μήπως και σε φέρει πίσω πάλι.
Πώς είναι να ακούς
μια φωνή που έσβησε οριστικά για σένα
να σε σβήνει με τους
λυγμούς της;
Πώς είναι όταν η
πρώτη βροχή σε κάνει να πονάς;
Είναι τότε που θα
σταματήσεις να μιλάς
Και μόνο τα μάτια σου
θα δείχνουν πόσο ηττημένος είσαι
Τότε είναι που θα
κάνεις το ταξίδι
φοβούμενος
περισσότερο την απώλεια απ' την επιστροφή.
Μα πόσο έχασες την
ελπίδα σου
Αυτήν που αρνιόσουν
τόσο να πιστέψεις
Σε είδαν να μιλάς σε
τυχαίους περαστικούς
Είχες δίκιο, μου
είπαν, όταν τους έλεγες “Είναι ανώφελο!”
Ομολογώ ότι κι εγώ
υπήρξα άδικος
Όμως μ' αρέσει τόσο
το παιχνίδι αυτό·
να ανεβάζω και να
ρίχνω αυτοκρατορίες
έτσι, μόνο με το
πέρασμά μου...
Μόνο που υπάρχω.
Μ' αρέσει στις
γιορτές των ανθρώπων να τους θυμίζω
πως δεν είναι γι'
αυτούς το πανηγύρι
Να θυμίζω σε σένα,
φίλε μου, μετά από καιρό,
ότι αυτή τη γιορτή
την πέρασες αναμένοντας την επόμενη
Όταν θα ξανάρθω να
σου πω πως
Δεν ήταν για σένα η
ελπίδα, δεν είσαι εσύ για τις γιορτές
Και το ταξίδι που
τόσο το φοβάσαι
Θα σε γυρίζει εδώ
παντοτινά.
Έλα λοιπόν και μίλησέ
μου.
Dimitri Chad (4th
grade)
